บทกวีนิพนธ์รางวัลดีเด่น ประปี พ.ศ. ๒๕๓๔ จากคณะกรรมการพัฒนาหนังสือแห่งชาติ "ไพวรินทร์ ขาวงาม"
เวิ้งทะเลแสงตะวัน
เหนื่อยก็เหนื่อย หนาวก็หนาว ทุกคราวหวัง
เผลอก็เผลอ พลั้งก็พลั้ง ทุกครั้งฝัน
แต่หัวใจยังหมายว่าจะฝ่าฟัน
ท่องทะเลเหมันต์ฝันพิไล
กว้างก็กว้าง ฝั่งทะเลลวงเล่ห์ลึก
คลื่นก็คลื่น คะครืนครึกนึกหวั่นไหว
งามก็งาม ดูขอบฟ้านั่นกระไร
ช่างเย้ายั่วหัวใจให้เจิดจินต์
หอมหัวใจในคาวเค็มอันเข้มข้น
การต่อสู้ของคนมิเคยสิ้น
เวิ้งทะเลแสงตะวันหยาดฝันริน
ล่องนาวาฝ่าชีวินด้วยยินดี
ระยิบแววตะวันวามงามระยับ
ทองประกายกระจายจับสลับสี
ขลิบศรัทธาหทัยหวังฝั่งรวี
ฉันจะข้ามทะเลนี้ ไปหาเธอ
งามเหงา
ปิดประตูหน้าต่างไว้อย่างนี้
ให้เวลานาทีได้เคลื่อนผ่าน
ให้เงาทาบเปลี่ยนทิศวิจิตรกาล
ให้ดอกไม้ได้บานตามลำพัง
ปล่อยความงามความง่ายไว้เงียบเงียบ
ปล่อยภาพเรียบเพื่อเร้นเป็นมนต์ขลัง
ปล่อยเพลงเหงาแง่อดีตหวีดหวิวดัง
ปล่อยสายลมพรมสั่งรอยอาลัย
เราอาจหาเวลาว่างนั่งเหงาเหงา
อยู่กับมุมบ้านเก่าเฝ้ามองใกล้
ตระเวนตามความหลังที่ฝังใจ
หลุดออกไปจากห้วงปัจจุบัน
ก่อนมุ่งหน้าอนาคตทางคดโค้ง
กาลจะโยงกระแสกาลเล่าขานฝัน
ผ่านริ้วรอยร้าวรานผ่านคืนวัน
เร่งให้เรารู้ทันวันเวลา